دانش صنعت
آیا عایق رطوبتی بدون فلوئور عایق رطوبتی و پارچه عایق رطوبتی بدون فلوئور به اندازه عایق رطوبتی سنتی موثر است؟
اثربخشی
پارچه ضد آب و بدون فلورون :عایق رطوبتی بدون فلوئور در مقایسه با روش های عایق رطوبتی سنتی که شامل مواد شیمیایی فلوئوردار است به عوامل مختلفی از جمله محصولات خاص، فناوری ها و الزامات عملکرد بستگی دارد. در اینجا چند نکته کلیدی وجود دارد که باید در نظر گرفته شود:
دفع آب: مواد شیمیایی فلوئوردار، به ویژه ترکیبات پرفلورینه (PFCs)، مدتهاست که به دلیل خواص استثنایی ضد آب خود شناخته شدهاند. روشهای ضد آب سنتی با استفاده از PFC در ایجاد پارچههایی که تقریباً در برابر آب غیرقابل نفوذ هستند، بسیار مؤثر بوده است. درمان های مبتنی بر فلوئور اغلب منجر به درجه بالایی از دفع آب و روغن می شود.
نگرانیهای زیستمحیطی: درمانهای عایق رطوبتی فلوئوردار سنتی نگرانیهای زیستمحیطی و بهداشتی را به دلیل ماندگاری و سمیت بالقوه برخی PFCها ایجاد کردهاند. این منجر به توسعه جایگزین های بدون فلوئور شده است.
جایگزین های بدون فلوئور: فناوری های عایق رطوبتی بدون فلوئور پیشرفت های چشمگیری در سال های اخیر داشته اند. در حالی که ممکن است به همان سطحی از آب گریزی درمان های مبتنی بر PFC نرسند، اما همچنان می توانند ضد آب موثری برای بسیاری از کاربردها باشند.
معاوضه عملکرد: در برخی موارد، درمان های عایق رطوبتی بدون فلوئور ممکن است نیاز به تعمیر و نگهداری کمی داشته باشند و ممکن است اثربخشی خود را در چندین دوره شستشو مانند درمان های سنتی حفظ نکنند. با این حال، آنها اغلب انتخاب ایمن تر و سازگارتر با محیط زیست در نظر گرفته می شوند.
ملاحظات خاص کاربرد: انتخاب بین عایق رطوبتی بدون فلوئور و سنتی باید کاربرد خاص را در نظر بگیرد. برای کاربردهایی که آبگریزی شدید مورد نیاز است، درمانهای سنتی ممکن است همچنان ترجیح داده شوند. برای کاربردهایی که نگرانی های زیست محیطی و بهداشتی در اولویت هستند، گزینه های بدون فلوئور ممکن است مناسب تر باشند.
پیشرفت در فناوری: تحقیق و توسعه در عایق رطوبتی بدون فلوئور ادامه دارد و فناوری های جدید دائما در حال ظهور هستند. هدف این نوآوری ها بهبود خواص ضد آب و دوام درمان های بدون فلوئور است.
اصل عایق رطوبتی بدون فلوئور مورد استفاده در عایق رطوبتی و پارچه ضد آب بدون فلور چیست؟
عایق رطوبتی بدون فلوئور، همانطور که از نام آن پیداست، شامل ایجاد خواص ضد آب بر روی پارچه ها بدون استفاده از مواد شیمیایی فلوئوردار است. در عوض، به فناوریها و درمانهای جایگزینی متکی است که برای تقلید از اثر دفع آب طراحی شدهاند و در عین حال از نگرانیهای زیستمحیطی و بهداشتی مرتبط با روشهای عایقآبسازی سنتی فلوئوردار اجتناب میکنند.
اصل عایق رطوبتی بدون فلوئور می تواند بسته به فناوری یا تصفیه خاص مورد استفاده متفاوت باشد، اما برخی از رویکردهای رایج عبارتند از:
درمانهای ضد آب بادوام (DWR): بسیاری از درمانهای ضد آب بدون فلوئور شامل استفاده از پوششهای دافع آب بادوام (DWR) روی
پارچه ضد آب و بدون فلورون سطح این پوششها معمولاً از مواد شیمیایی آبگریز (آبگریز) تشکیل شدهاند که مانعی بر روی پارچه ایجاد میکنند. جایگزینهای رایج DWR شامل درمانهای مبتنی بر سیلیکون، موم یا مبتنی بر پلیمر است.
پوشش های نانو: برخی از فناوری های عایق رطوبتی بدون فلوئور از ذرات با اندازه نانو برای ایجاد سطحی ضد آب استفاده می کنند. این نانوذرات یک لایه محافظ روی پارچه تشکیل می دهند و از خیساندن آب به الیاف جلوگیری می کنند. این پوشش ها اغلب به عنوان "عایق رطوبتی مبتنی بر فناوری نانو" نامیده می شوند.
فناوری های غشایی: برخی از پارچه های ضد آب دارای غشاهای ریز متخلخل یا تنفسی هستند که آب مایع را دفع می کنند و در عین حال اجازه می دهند بخار رطوبت (مانند عرق) از آن عبور کند. این غشاها را می توان روی پارچه لمینت کرد تا مانعی ضد آب و تنفسی ایجاد کند.
پلیمرهای آبگریز: برخی از پلیمرها و ترکیبات پلیمری را می توان بر روی سطوح پارچه اعمال کرد تا آب گریزی را افزایش دهد. این پلیمرها می توانند یک لایه آبگریز ایجاد کنند که قطرات آب را دفع می کند.
ترکیبات دوستدار محیط زیست: تولیدکنندگان به طور فزاینده ای در حال بررسی ترکیبات دوستدار محیط زیست مانند جایگزین های گیاهی یا زیست تخریب پذیر هستند تا بدون استفاده از مواد شیمیایی مضر به آب گریزی دست یابند.3